ESKi TÜRKÇEDE ÜNLÜ VE ÜNSÜZ +ÜNLÜ SESLERDEN OLUŞAN SÖZCÜKLER

ESKi TÜRKÇEDE ÜNLÜ VE ÜNSÜZ +ÜNLÜ SESLERDEN OLUŞAN SÖZCÜKLER 
Yard. Doç. Dr. Engin ÇETİN Çukurova Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü ecetin @cu.edu.tr 

Dil kullanıcısı, dilin ses kanunlarını ortaya koyarken bilinçli bir çaba içerisinde değildir. Bu bilinçsiz çabalar, sonuçta değişkeli ya da istisna barındıran kurallar ortaya koyar. Örneğin ET sub sözü ve ol zamiri son seslerini yitirerek TT'de su; ve o biçiminde görünürken tersine bir gelişmeyle ET bii- fiili yerine TT' de ve pek çok Türk lehçesinde bağla- fiili kullanılmaktadır. Dilin sesleri, biçimleri, sözcükleri ve hatta söz dizimi, zaman, coğrafi koşullar, yaşam şartlan, etkileşim vb. nedenlerle deği~ir. Sözcükte ses düşmeleri, türemeler, ünlü erimeleri, benzeşmeler, sözcük ölümleri vb. dil olayları meydana gelir. Bildirimizde Eski Türkçenin tek ünlü ve ünsiiz + ünlü seslerden oluşan sözcükler ele alınacaktır. Bu sözcüklerin Eski Türkçe metinlerdeki ve günümüz Türk dil ve lehçelerindeki durumu, biçimbirimler aracılığıyla çok heceli olması ve bunun nedenleri üzerinde durulacaktır. 
Çalışmada, Eski Türkçe metinlerde saptanan sözcükler dışında Eski Türkçe dönemi söz varlığını da büyük ölçüde temsil etmesi nedeniyle Divanü Lugati't-Türk ve Kutadgu Bilig'den de yararlanılmıştır. Ancak, so "zincir" (< Çin. so) gibi yabancı kökenli 
599 
sözcükler, be "me, koyun sesi" gibi yansıma sözcükler ve a, va gibi ünlemler kapsam dışı bırakılmıştır. 
Eski Türkçede sekizi uzun ve sekizi kısa olmak üzere on altı ünlünün varlığı bugün çok sayıda araştırmacının kabul ettiği bir durumdur. Eski Türkçenin birincil uzun ünlülerini bugün Yakutçada, Türkmencede, dağınık biçimde kimi lehçelerde (Tekin, 1995: 29; Erdal, 2005: 46) Halaççada (Erdal, 2005: 29) görmek mümkündür. Türk ses yapısı açısından ünlü ve ünsüz + ünlü yapılan temel hece kalıplanndan biri olmakla birlikte Türk dilleri, bu yapılardan oluşan sözcüklere çok müsaade etmemiştir. Bu türden sözcükler Eski Türkçe metinlerden başlayarak tarihi ve çağdaş Türk yazı dillerinde azalan bir görünüm arz eder. 
Eski Türk yazı dilinde ve Karahanlı Türkçesi dörteminde tek ünlüden oluşan sözcükler az olmakla birlikte görülmektedir. Türkçenin diğer tarihi dönemlerinde ve Yakutçadaki birkaç sözcük dışında çağdaş Türk lehçelerinde ise bu türden sözcükler yalnız görevli sözcüklerdir. Eski Türkçe metinlerde rastlanan ünsüz + ünlü yapılı sözcükler ise büyük çoğunlukla günümüz Türk dil ve lehçelerinde yerlerini bu köklerden yeni biçimbirirnlerle türeyen yeni sözcüklere bıralqnıştır. 
Eski Türkçenin ünlü ve ünsüz+ünlü seslerden oluşan sözcükleri şunlardır: 1. Ünlü Sesten Oluşan Sözcükler 
1.1. Fiiller 
I- "göndermek" 
'i- fiilinin varlığı, Talat Tekin dışında çok sayıda araştırmacı tarafından kabul edilmemektedir. Sözcük 'i- biçiminde yalnız KT G 8 ve karşılığı olan BK K 6'da (a)rk(ı)ş tirk(i)ş ısar (RSi) ibaresinde saptanmıştır. Fiil kökünün başka bir yerde saptanamamış olması nedeniyle farklı okuma ve yorumlarla karşılaşmak mümkündür. Thomsen, yazıtlardaki bedizçig ıt(t)ı (i Ti) KT G 12, tudun yamtarıg ıt(tı)m (mTi) BK D 40 gibi eksik olduğu varsayılan yazımlardan hareketle sözcüğün ı(d)sar yerine bu biçimde yazıldığı görüşündedir (2002: 152). Clauson ise Hakasçadaki ıs- 1 ız­ biçiminden hareketle sözcüğü ı(s)sar biçiminde okumaktadır. (ED 37b-38a). Son olarak Arpad Berta da bu görüştedir (2010: 132). Oysa bu biçim, ET -d-, -d seslerinin Hakasça -z-, -z biçiminde görünmesine dayanmaktadır. Tekin ise KT G 8, BK K 6'daki bu ibaredeki yazımdan yola çıkarak sözcüğün kökünün 'i- biçiminde olduğunu "göndermek" anlamındaki 'id- fiilinin (to-d- gibi) 'i- kökünden pekiştirme ekiyle türemiş bir gövde olduğu görüşündedir. Bu bakış açısıyla bakıldığında yukarıda veİilen ıt(tı)m ve ıt(t)ı gibi yazımların aslında eksik olmadığı, fiilin kökünün i'- olarak alınması durumunda bu sözcüklerin ı-tı ve ı-t(ı)m biçiminde olduğu düşünülebilir. Nitekim, k(a)lm(a)tı ŞU D 3; arı-tı (Gabain 1988: 80) gibi, ünlüyle biten fiil tabanından sonra belirli geçmiş zaman ekinin /t/'li biçiminde gelmesi bu yargıyı güçlendirmektedir. Ancak, konuyla ilgili kesin yorum için daha ayrıntılı bir çalışma gerekir. 
Eski Türkçeden sonraki tarihi Türk yazı dillerinde sözcüğü, şu biçimlerde görmek mümkündür. Kıpçakçada Kİ' de ı- (Toparlı vb. 2003: 101); CC, MG ve TZ'de ıy- (103); İM'de içi- (106); İM ve K:FT'de iy- (117) 
600 
ı- .fiili, günümüz Türk lehçelerinin hiçbirinde bu biçimde yaşamamaktadır. Tuvacada ıd- (Ankoğlu-Kuular, 2003: 56), Yakutçada ııt- (Vasiliev (Cargıstay), 1995: 99), Hakasçada ıs- (Naskali vb., 2007: 205). Sarı Uygurcada ız-, Şorcada ıs-, Altaycada (Naskali-Duranlı 1999: 90) ve Teleüt (Sırkaşeva-Kuçigaşeva, 2000: 42) ağzında iy-, Kazakçada eski bir ıd-ı ber- yapısından gelişen jiber- ve Kırgızcada ciber- biçiminde yaşamaktadır. Görüldüğü gibi, sözcüğün eski 1- biçimi daha Eski Türkçede yerini -d- pekiştirme ekiyle türeyen Id- fiiline bırakmıştır. 14. yy.'dan başlayarak kimi alanlarda görülen ıy- ve ı- gibi biçimler ise ıd- >> ıy- > ı- biçimindeki bir gelişmeyeişaret eder. 
ô- "düşünmek, anlamak" 
Sözcüğün, Eski Türkçe metinlerde müstakil kullarumırun yanında sakın- fiiliyle ikilemeli kullanımı da vardır. Her iki kullanım Karahanlı Türkçesi metinlerinde de görülmektedir. 
anyıg bilig anta ôyür ermiş KT G 5, BK K 4; açsar tosık ômezsen bir todsar asçık 
ômezsen KT G 8, BK K 6 . 
.. . ômek sakınmak kergek Man ID 12-7; burkanlang ep sakınıp U II 80-61; öyü sakınu KB 4334. 
Sözcük Yakutçada üöy- biçiminde yaşamaktadır (Tekin, 1995: 183). Hakasçadaki üüt "zeka, akıl" (Gürsoy-Naskali vb., 2007: 561) sözü de ET ô- fiiline dayarur. 
tl- "muktedir olmak" 
Fül, ünlü zarf-ful ardından gelerek bir eylemin yapılabilirliğini, eylemi yapanın buna gücünün yettiğini,· muktedir olduğunu bildirir (Tekin, 2000: 101). Bu göreviyle Eski Türk metinlerinde sıklıkla karşımıza çıkmaktadır. Sözcük ... + ünlü zarf-fiil + yardımcı fiil yapısındaki birleşik fıil kuruluşunda da yer almıştır: kılu usar KP 35-4. Bu .yapının cilumsuzu olan -u uma- yapısı ise daha çok karşılaşılan bir yapıdır: 
et( i)nü y( a)r( a)tınu u-maduk y(a)na içikmiş KT D 10, BK D 9 
türk sir bod(u)n: y(e)rinta: idi yor(ı)m(a)zun: us(a)r idi: yok kıış(a)l(ı)m: T ll 
sözleyü umagay Man. I 15, 2-3. 
Sözcüğün Uygur metinlerinde ... -gAll u- biçimi de sıklıkla kullanılmıştır: 
ulug tayşİI) no mug kirgeli udul) AY 460/13 
ulug tayşiiJ nomug ukgalı udul) AY 460/15 
u- fıili, günümüzde, ll. yy. metinlerinden başlayarak kildir sözünün. karşılığı olarak kullanılan ugan sözcüğü dışında kullanılmamaktadır. U- fiili -u uma- yapısındaki ünlülerin kaynaşması sonucu Osmanlıca döneminden bu yana kullanılan -UmA- ve - AmA- yapılarının oluşmasına da kaynaklık etmiştir. (ED 2a-b). 
601 
1.2. İsimler 
I "ağaç; dağlık, ormanlık arazi" 
Sözcüğün müstakil kullanımı olmakla birlikte çoğunlukla ı ıgaç ve ı tang sözlerinde olduğu gibi ikilemenin bir ögesi olarak kullanılmıştır. Yazıtlarda ı taş kullanımı da görülmektedir. Bu türden kullanım, sözcüğün yok olma ihtimali karşısında alınan bir önlem olmalıdır. 
atıg ıka bayur ertimiz T 27; ıda taşta kalmışı. .. _ T 4; ıda kavuşalım ŞU D 10-11 
ne taglan ı ıgaç kaya kum barı Man. III 8-3; ı ıgaçda Man. III U I 27-5. 
Karahanlı Türkçesinde yı biçiminde de saptanan sözcük, günümüzde kullanımını yitirerek Eski Türkçe döneminden bu yana kullanılmakta olan ve ı sözünden gelişen ıgaç ( < ı+gaç) sözüne yerini bırakmıştır. 
Az. ağac; Başk. ağas; Kaz. ağaş; Kırg. cıgaç; Tat. ağaç; Türkm. ağaç; YUyg. yağaç o "uyku" 
Sözcüğün aslı Clauson'a göre üd'dur. Bu kullanıma hiçbir metinde rastlanmamakla birlikte Clauson, uda basdımız KT D 35, BK D 27 ibaresindeki uda ( < ud+a) bölümünde rastlandığını belirterek +a biçimbiriminin uka basdımız T 27 örneğindeki gibi yönelme ifade ettiğini ima etmiştir (ED 2a). Sözcük, Orhan Türkçesi, Uygurca ve Karahanlı Türkçesi metinlerinde saptanmıştır. 
uda basdımız KT D 35, BK D 27; uka basdımız T 27 
usınta oduntı Man. I 21-1; uularındın odgurup U III 11-8; uu üze udıyu TT III 160 
Günümüz Türk lehçelerinin hiçbirinde ü sözcüğüne rastlanmamakta, bu sözcükten türeyen ve eski bir udıgu sözüne dayanan sözcükler kullanılmaktadır: Az. yuhu; Başk. yoko; Kaz. uykı; Kırg. uyku; Özb. uyku; Tat. yokı; Türkm. ükı; YUyg. uyku (TLS); Yak. ü (Tekin 1995: 179). 
2. ünsüz+ünlü Seslerden Oluşan Sözcükler 
Eski Türkçedeki ünsüz+ünlü esierden oluşan sözcükler ise şu biçimde sıralanabilir: 
2.1. Fiiller 
ba- "bağlamak" , ko- "koymak", ku- "korumak", sa- "saymak", si- "kırmak" , si- "işemek", sü- "uzatmak, sündürmek", U~- "demek", to- "doymak", tu- "kapamak", y~­ "yemek", yü- "yıkamak" 2.2. İsimler 
b~ "kısrak", bö "bu", bü "buğu", bö "örümcek", çi "çiy", *ke "geri, art ka "kap, 
kapkacak" kU "ün, şöhret", ", ne "ne", sö "eski", sü "asker, ordu, tı "sürekli", tU "tüy", ya "yay" 
602 
Aşağıdaki tabloda Eski Türkçe metinlerde saptanan ünlü ve ünsüz+ünlü yapısındaki sözcükler ve sözcüklerin günümüz Türk lehçelerindeki durumlan gösterilmiştir: 
603 
Tablo: Eski Türkçe ve Karahanlı Türkçesi Dönemi Metinlerinde Saptanan ünlü veiinsüz+~J1-M!~Yapısındaki Sözcükler . . :.:-~ ... Eski Türkçe Günümüz Türk Lehçeleri Eski Türkçe Günümüz Türk Lehçeleri ba- Az. bağlamag; Başk. baylav; Kaz. baylav, Kırg. baylö; si- "işemek" Başk. hiyiv; Kaz. siyüv, Kırg. siyü; Özb. siymak; "bağlamak" Tat. baylav; Özb.bağlamllk Türkm. bağlamak; Uyg. Tat. siyü; YUyg. siymak; Tuv. sidik; Hak. side-, bağlimak Yak. bay-; Hiç. va"- sidik, Yak. Ik b~ "kısrak" Başk. biya; Kaz. biye; Kırg. be; Özb. biya; Tat. biya; sö "eski" - Türkm. batyal; YUyg. batyal (TLS); Yak. bie; SUyg. pi bö "bu" Az. bu; Başk. bıl; Kaz. bu; Kırg. bu; Özb. bu; Tat. bu; sü- "uzatmak, Yak. ün-, Türkm. süyn-, TT sün- Türkm. bü; YUyg. bu; Tuv. bö sündürmek" bu "buğu" Başk. bıv, Kaz. buv; Kırg. bü; Özb. buğ; Tat. bu; sü "asker, ordu" - Türk m. büğ; YUyg. buğ; TT buğu; Tar. S buğ (I) bö "örümcek" Kırg. bö, böy; Türkm. möy; Tar.S bö, böy; DS böy t6- "demek" Az. demak; Kaz. dev, Kırg. de; Özb. demak; Türkm. diymek; Uyg. demak; Yak. die-; Tuv. di- çT "çiy" Ai. şeh; Başk. ısık; Kaz. şık; Tat. çık; Türkm. çTğ; TT tı "sürekli" - çiy; Yak. sik; Tuv. şık T- Tuv. ıd- Yak. rı- Hak. ıs- SUyg. ız-, Şor. ıs-, Alt. ve Tel. to- "doymak" Az. doymag; Başk. tuyıv; Kaz. toyuv, Kırg. toyu; "göndermek" iy-, Kaz. (eski bir ıd-ı her- yapısından gelişen) jiber- ve Özb. toymak; Tat. tuyu; Türkm. doymak; Uyg. Kırg. ciber- ; Tar.S. civermek ? toymak; Yak. tot- I"bitki,ağaç;kı Az. ağac; Başk. ağas; Kaz. ağaş; Kırg. cıgaç; Tat. ağaç; tu- "kapamak" tut- ve türevleri rsal" Türkm. ağaç; YUyg. yağaç, ka Yak. ha tu "tüy" Az. tük; Kırg. tük; Özb. tük; Türkm. tüy; YUyg. "kap,kapkaca 
k" tük; Yak. tu *ke "geri, art" Az. geri, Kaz. keri, Kırg. keri ya "yay" Az. yay, Başk. yliyli; Kırg. ca; Özb. yay; Tat. cliyli; YUyg._y_ar (TLS); Yak. sa ko- "koymak" Az. goymag; Başk. kuyıv; Kaz. koyuv, Kırg. koyü; Özb. y~ "yemek" Az. yemlik, Başk. aşav; Kaz. jev; Kırg. ceö; Özb. koymak; Tat. kuyu; Türkm. goymak; YUyg. koymak; ye mak Yak. kut- ku "ün, - yü- "yı ka mak" Az. yumag; Başk. yıyıv; Kaz. juvuv; Kırg. cü; Özb. şöhreı" yuvmak, Tat. yuu; Türkm. yığmak; YUyg. jığmak; Yak. süy- Tekin'de Türkm. vuv- (1 80). kü- Yak. kut-; Türkm. güyt-; Tar.S güdüp gözlernek? u- "muktedir - "korumak" olmak" ne ''ne" Az. nli; Başk. ni, nlimli, nlirsli; Kaz. ne, nemene; Kırg. u "uyku" Az. yuhu; Başk. yoko; Kaz. uykı; Kırg. uyku; Özb. ne, emne; Özb. ne, nimli; Tat. ni, nlirsii; Türkm. na, uyku; Tat. yokı; Türkm. ükı; YUyg. uyku, Yak. ü 
naçe, name, YUyg. na, nemli Ö- Yak. üöy-; Hak. üüt "zeka, akıl" "düşünmek" sa- "saymak" Az. saymag; Başk. hanav; Kaz. sanav, Kırg. sanö; Özb. sanamak; Tat. sanau; Türkm. saymak; Uyg. sanimak si- "kırmak" Başk. hındıruv; Kaz. sındıruv, Kırg. sındırü; Özb. sindirmak; Tat. sımdıru; Uyg. sundurmak; Hak. sın-
----------- --
Degerlendirme ve Sonuç 
1- Eski Türkçe metinlerde saptanan tek ünlü sesten ve ünsüz + ünlü sesten başka bir deyişle tek ve açık heceden oluşan sözcükleri büyük çoğunlukla birincil uzun ünlü barındırmaktadır. Dolayısıyla Türkçenin ses yapısı tek ve açık heceli sözcüklere ancak ünlüsü uzun olduğu sürece izin vermektedir. 
2- Eski Türkçeden bu yana tarihi ve çağdaş Türk lehçelerindeki yeni biçimlerin bir bölümü ünlü uzunluklarına dayanmaktadır: . ET bii- "bağlamak" > Yak. biiy- "bağlamak"; ET sii- "saymak" > Türkm. siiy- "saymak" ; ET yii "yay" > Türkm. yiiy "yay" vb. 
3- Eski Türkçe metinlerde saptanan ve tek ünlü sesten oluşan sözcüklerde dikkat çeken özellik, ünlemler dışında bu sözcüklerden hiçbirinin günümüz Türk dil ve lehçelerinde yaşamamasıdır. Bu sözcüklerden f "bitki, ağaç" sözü yerini aynı dönemde kullanılmakta olan ıgaç ( < ı+gaç) sözüne; ı- fiili kendisinden -d- pekiştirme ekiyle oluşan Id- fıiline bırakmıştır. ô- fiili zamanla fıil kökü olarak müstakil kullanımını yitirmekle birlikte günümüzde kullanımını pek çok lehçede sürdürmektedir. U- fiili ise müstakil kullanımını yitirmiştir. Bu gelişmeler göz önünde bulunduriılduğunda tersine bir gelişimle tek ünlü sesten oluşan sözcük sayısının Eski Türkçeden önceki dönemlerde daha fazla olması muhtemeldir. 
4- ünlü ve ünsüz + ünlü ses yapısı, Türkçenin temel hece türlerinden olmasına karşın Türkçe, tek ve açık heceli sözcüklere müsaade etmemektedir. Eski Türkçeden günümüze ulaşan tek ünlü sesten oluşan sözcük. olmadığı gibi ünsüz · + ünlü sesten oluşan sözcük sayısı da görevli ve sık kullanılan birkaç sözcükle sınırlı kalmıştır. Bu, elbette dil kullanıcısı ile ilgili bir durumdur. Dil kullanıcısı, en az çaba yasası gereği çok sayıda sözcüğün ünlülerinin eridiğini, farklılaştığını, sözcük seslerinde büzülme ya da kaynaşma olduğunu bilinçsiz olarak gördüğünde tek ve açık heceli sözcüklerin bu mücadeleyi verecek güçte olmadığının farkında olarak bu sözcüklerin yeni biçimbirimlerle güçlendirilmesi yoluna gitmiştir. Yukarıda söylendiği gibi kimi sözcüklerin uzun ünlülü olması nedeniyle geçmişten günümüze değiştilderi görünse de kimi zaman sözcüklerin uzun ünlülü olması bu durumu engelleyeme'miştir. ET bii- "bağlamak" >Yak. biiy- "bağlamak"; ET sii- "saymak"> Türkm. siiy- '·'saymak" ; ET yii "yay" >: Türkm. yiiy "yay" gibi örneklerdeki son seste -y türernesinin nedeni uzun ünlü olsa da ET sf- "kırmak" > Türkm. sin- "kırılmak" Özb. sindirm/ık "kırmak"; ET sii- "saymak'' > Kaz. sanav, Kırg. sanö gibi örneklerde görülen yeni ·biçimlerin nedeni bizce sözcüğün yok olmasına karşın alınan bir önlemdir. 
Eski Türkçenin tek ve açık heceli sözcükleri; 
a) Fiilden fiil yapan -d- ekini alarak yeni sözcük biçimini almıştır: .ı~d-~· ko-d-; si-d-; to-d-. Bu durumda kuvvetlendİriDe eki olan -d- aynı zamanda · yapıyı da kuvvetle1_1dirdiği izlenimi vermektedir. , . 
b) Fiilden fiil yapan -n- ekini alarak yeni sözcük biçimin almıştır: sa-n-; sı-n-,: su-n-. Bu durumda -n- eki, işlevini yitirerek donuk hale gelmiştir. · · 
606 
c) Son seste türeme: çi-y, çi-k, tü-y, tü-k, yay, bu, buğ, buv, yu-v. Bu durum büyük ölçüde uzun ünlüden kaynaklanmaktadır. 
Aslında daha Eski Türkçe döneminde, tek ünlülü sözcüklerin çoğunlukla ikileme içinde yer alması da bu kaygının söz konusu dönemde başladığınm bir göstergesi olmalıdır. Çünkü Eski Türkçe metinlerde saptanan tek ünlü sözcükler -özellikle de isimler- yalın durumda kullanıldıklarında çoğu zaman anlamı -ve yapıyı- pekiştirici bir öge olan ikileme ögesine ihtiyaç duymuşlardır: atıg ıka bayur ertimiz T 27; ıda kavuşalım ŞU D 10-11; ne tagları ı ıgaç kaya kum barı Man. III 8-3; ı ıgaçda Man. III U I 27-5. Fiiller ise emir üçüncü teklik kişi dışında çekimli biçimlerle kullanıldığından bu türden bir özellik çoğunlukla göstermezler. 
5- Eski Türkçeden günümüz Türk dil ve lehçelerine değişmeden gelen tek ünlü sesten oluşan sözcük bulunmamaktadır. Ünsüz + ünlü seslerden oluşan sözcüklerden ise sık kullanılan bu, ne, te-, ye, sözcükleri ile kimi lehçelerde görülen "kısrak" anlarnındaki be' sözcüğü ve yu- fiili günümüze ulaşmıştır. Bunun dışında Eski Türkçenin ka "kap, kap kacak" sözü Y akutçada yaşamaktadır. 
KAYNAKLAR 
Arıkoğlu, E. - K. Kuular (2003) Tuva Türkçesi Sözlüğü, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara. Clauson, Sir G. (1972), An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth Century Turkish, Oxford. Ercilasun, A. B. vb. ( l 991) Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara. Erdal, M. (1991), Old Turkic Word Formation, Otto Harrassowitz, Wiesbaden. ---- (2005), A Grammar of Old Turkic, B rili, Leiden- Boston. Gürsoy-Naskali, E. - M. Duranlı (1999) Altayca - Türkçe Sözlük, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara. ----vb. (2007) Hakasça - Türkçe Sözlük, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara. Rasanen, M. (1969), Versuch Eines Etymologischen Wörterbuch der Turksprachen, Helsinki. Tarama Sözlüğü 1-Vlll (1995), Türk Dil Kurumu Yayınları, 3. baskı, Ankara. Tekin, T. (1995), Türk Dillerinde Birincil Uzun Ünlü/er, Kültür Bakanlığı - Simurg Yayınları, Ankara. ---- (2000), Orhon Türkçesi Grameri, İstanbul. TLS: Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü -+ ERCiLASUN, Ahmet Bican vb. (1991). Vasılıev, Y. (1995), Türkçe- Sahaca (Yakutça) Sözlük, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara. 
607 
Hak.: Hakasça Kaz.: Kazakça Kırg.: Kırgızca Kk.: Karakalpakça YUyg.: Yeni Uygurca 
KISALTMALAR 
608